[ Pobierz całość w formacie PDF ]
estus jam almenaû duone kompreninta.
En la tombejo de Doubrava12 ci trovos lian tombon&
eksonis la respondo en la tono eliranta kvazaû el la tombo.
Oh, ek¸emis Evelino malespere kaj levi¸inte ÿi rigardis
çirkaûe, kvazaû antaûsentante teruran katastrofon.
Pro la kompato de Dio patro! ÿi ekriis en la plej forta
atako de l doloro, starante rekti¸inte kaj senmove kvazaû ri-
gida.
Jes, çi tie per la kuglo de tiu çi revolvero li traboris al si la
kapon, finis la arbaristo per la simplaj vortoj la priskribon de
12 Nomo de proksima vila¸o. (Rim. de l trad)
139
RAKONTOJ
eLIBRO
l terura katastrofo. Kaj lia sango ¸is nun ne estas forigita de
la tablo& Rigardu!
Li estas mortinta! ekriis Evelino per la voço tiel sova¸a,
ke ankaû la arbaristo eksentis froston.
xia viza¸o vidigis senmezuran malesperon. xi falis kvazaû
senfortigita sur la se¸on, sed post la momento ÿi denove levi-
¸is kaj kun la forta, sed dolora pasiemo demandis:
Kaj la infano? Kie estas mia infano?
La arbaristo ÿanceli¸is ankoraû momenton rekte respon-
di, sed kiam la mieno de Evelino vidigis la doloron plej gran-
dan, li montris per la mano la malantaûon kaj surde aldonis:
¯i mortas.
Kun terura ekkrio ÿi levi¸is kiel morte vundita leonino kaj
volis kuri en la malantaûon.
Halt ! Nek unu paÿon! tondre ekkriis brutale la arbaris-
to, barinte al ÿi la vojon.
Kompaton! Kompaton! ÿi petegis kun la plenda malespe-
ro etendante la manojn. Pro çio, kio estis al vi, patro, iam
plej kara., ÿi balbutis kaj volis denove kuri en la malantaûon.
Sed la arbaristo brutale forpuÿis ÿin kaj preninte la revol-
veron de la tablo apud la fenestro direktis ¸in al Evelino.
Nek unu paÿon, li tondre ekriis kun la plej maldelikata
brutaleco, se ci ne volas, ke ankaû mi faru mortigon&
En muta malespero ÿi ÿanceliris returne. Por ci la infano
estas mortinta! li aldonis surde mallevinte la manon kun
la revolvero.
En tiu momento en la koridoro eksonis bruo de personoj,
malsuprenirantaj la ÿtuparon kaj mallaûtigataj voçoj.
Post la pordo eksonis la voço de Kiçjo:
Çi tien, sinjoro doktoro mi petas& çi tien dekstren!
140
RAKONTOJ
eLIBRO
Ah, la doktoro revenas! ekparolis la arbaristo kaj rapide
turnis sin al Evelino.
Alvenas fremda homo, li diris kun la akcento sur la vor-
to fremda kaj kun la patosa imperativo aldonis:
Kaj tial silentu!& Çu ci komprenas?
Podhradskë volis iri renkonte al la revenanta doktoro, sed
apenaû li faris unu paÿon, malfermi¸is la pordo kaj Kiçjo, en-
lasinte la doktoron, portantan sian mankonfreton, en la çam-
bron, senparole fermis denove la pordon.
Nur nun ekiris ankaû Podhradskë.
La kuracisto, ne rigardinte çirkaûe, metis la kofreton sur la
lokon, kie ¸i antaûe staris kaj tuj raportis:
La vundo de l sinjoro adjunkto ne estas dan¸era. Sole
malgranda degrato de la haûto, sed tamen sufiçe dolora&
Sed kiam fine li ekrigardis la arbariston, li ne povis neri-
marki lian nenormalan staton.
Kio estas, sinjoro arbaristo? li demandis kun modera nu-
anco de l zorgemo ekrigardinte al la malantaûo.
Çu nia malgranda paciento ?
Kaj kiam li faris unu paÿon al la malantaûo, li ekvidis la
virinon post la arbaristo.
Pardonu, sinjoro arbaristo! li diris senkulpigante sin. Ni
ne estas solaj& Vi havas ja viziton&
Jes, viziton , ripetis la arbaristo kvazaû en embarasoj.
En tiu momento Evelino mallevis la manojn, per kiuj ÿi
estis kovrinta la viza¸on.
Milena13! ekkriis mallaûtigite la kuracisto kaj rapide aliris
al ÿi.
Çu vi konas Evelinon? demandis mirigite la arbaristo.
13 Milena estas slava baptnomo virina. (Rim. de l trad.)
141
RAKONTOJ
eLIBRO
Evelinon? Ne! respondis la doktoro. xi estas Milena de
mia filo&
De via filo? ripetis la arbaristo estante treege surprizita
kaj ne povante ekregi sin li turnis sin kun pasia severeco al
Evelino:
Malfeliçulino! Çu ci kaûzis ankaû la morton de filo de la
doktoro? Parolu!
Evelino, levi¸inte kun la streço de çiuj siaj fortoj, per la
malklara kaj tamen tremanta voço respondis unue al la dok-
toro:
Mia nomo ne estas Milena, sinjoro doktoro, sed Evelino&
Sole via filo min nomis Milena&
Jes, jes! konsentis la doktoro.
Kaj mi, aldonis Evelino kun la malkura¸a senespero, ne
kaûzis la morton de via filo
Mi scias, mi scias diris la doktoro. Kaj mi scias an-
kaû, kion vi faris por li& Kaj pro tio, li aldonis kun la kor-
tuÿanta dankemo, akceptu por la senekzempla ofero, kiun vi
faris por li en la lastaj tagoj de lia vivo, almenaû nun, kiam ni
neatendite renkontas unu la alian, mian plej sinceran dan-
kon!&
Poste li premis ÿian manon.
Podhradskë kolere rigardis tiun neantaûviditan scenon.
Kiam la doktoro finis la parolon kaj premis la manon de Eve-
lino, la arbaristo ekregante sin cedis unu paÿon.
La kuracisto turnis sin al li.
La severa moÿto la morto sinjoro arbaristo, li diris
kun la akcento de l kortuÿanta peto, pacigas ankaû Ia mala-
mikojn nepacigeblajn. Kaj tial mi esperas, ke ankaû vi, en tiu
çi fatala momento jam pro la infano
142
RAKONTOJ
eLIBRO
Neniam! tondre ekkriis obstine la arbaristo ne atendin-
te, ¸is la kuracisto finos la parolon. La infano estas kaj res-
tos por ÿi mortinta&
Evelino ek¸emis malespere kaj dispremite falis denove sur
la se¸on.
En tiu çi momento la infano sur la lito en la malantaûo
konvulsie ektusis.
Ah, la paciento! rememorigis sin la kuracisto pri sia devo
kaj rapidis en la malautaûon.
Samtempe levi¸is ankaû Evelino kaj elpaÿis post la kuracis-
to.
Halt ! Nek unu paÿon! tondre ekkriis la arbaristo kaj en
la atako de plej forta kolero per la pugno faligis ÿin teren.
Evelino falis, kaj la arbaristo rapidis en la malantaûon, kie
la doktoro starante apud la infanlito rigardis esplore la infa-
non.
Çu eble mi povus, sinjoro doktoro? demandis la arbaristo
kun la servemo de frenezulo:
Ne, ne! respondis la kuracisto kun la imperativa katego-
rieco. Tio ne estas por laikoj! Vi faros pli bone, li aldonis
mallaûtigite, se vi kunigos la pordokurtenojn, por ke la pa-
trino ne vidu la lastan teruran batalon&
La teruran batalon?& Do tamen la lastan batalon! traku-
ris la animon de l arbaristo, kiam li mekanike plenumis la
ordonon de l kuracisto. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl szkicerysunki.xlx.pl
estus jam almenaû duone kompreninta.
En la tombejo de Doubrava12 ci trovos lian tombon&
eksonis la respondo en la tono eliranta kvazaû el la tombo.
Oh, ek¸emis Evelino malespere kaj levi¸inte ÿi rigardis
çirkaûe, kvazaû antaûsentante teruran katastrofon.
Pro la kompato de Dio patro! ÿi ekriis en la plej forta
atako de l doloro, starante rekti¸inte kaj senmove kvazaû ri-
gida.
Jes, çi tie per la kuglo de tiu çi revolvero li traboris al si la
kapon, finis la arbaristo per la simplaj vortoj la priskribon de
12 Nomo de proksima vila¸o. (Rim. de l trad)
139
RAKONTOJ
eLIBRO
l terura katastrofo. Kaj lia sango ¸is nun ne estas forigita de
la tablo& Rigardu!
Li estas mortinta! ekriis Evelino per la voço tiel sova¸a,
ke ankaû la arbaristo eksentis froston.
xia viza¸o vidigis senmezuran malesperon. xi falis kvazaû
senfortigita sur la se¸on, sed post la momento ÿi denove levi-
¸is kaj kun la forta, sed dolora pasiemo demandis:
Kaj la infano? Kie estas mia infano?
La arbaristo ÿanceli¸is ankoraû momenton rekte respon-
di, sed kiam la mieno de Evelino vidigis la doloron plej gran-
dan, li montris per la mano la malantaûon kaj surde aldonis:
¯i mortas.
Kun terura ekkrio ÿi levi¸is kiel morte vundita leonino kaj
volis kuri en la malantaûon.
Halt ! Nek unu paÿon! tondre ekkriis brutale la arbaris-
to, barinte al ÿi la vojon.
Kompaton! Kompaton! ÿi petegis kun la plenda malespe-
ro etendante la manojn. Pro çio, kio estis al vi, patro, iam
plej kara., ÿi balbutis kaj volis denove kuri en la malantaûon.
Sed la arbaristo brutale forpuÿis ÿin kaj preninte la revol-
veron de la tablo apud la fenestro direktis ¸in al Evelino.
Nek unu paÿon, li tondre ekriis kun la plej maldelikata
brutaleco, se ci ne volas, ke ankaû mi faru mortigon&
En muta malespero ÿi ÿanceliris returne. Por ci la infano
estas mortinta! li aldonis surde mallevinte la manon kun
la revolvero.
En tiu momento en la koridoro eksonis bruo de personoj,
malsuprenirantaj la ÿtuparon kaj mallaûtigataj voçoj.
Post la pordo eksonis la voço de Kiçjo:
Çi tien, sinjoro doktoro mi petas& çi tien dekstren!
140
RAKONTOJ
eLIBRO
Ah, la doktoro revenas! ekparolis la arbaristo kaj rapide
turnis sin al Evelino.
Alvenas fremda homo, li diris kun la akcento sur la vor-
to fremda kaj kun la patosa imperativo aldonis:
Kaj tial silentu!& Çu ci komprenas?
Podhradskë volis iri renkonte al la revenanta doktoro, sed
apenaû li faris unu paÿon, malfermi¸is la pordo kaj Kiçjo, en-
lasinte la doktoron, portantan sian mankonfreton, en la çam-
bron, senparole fermis denove la pordon.
Nur nun ekiris ankaû Podhradskë.
La kuracisto, ne rigardinte çirkaûe, metis la kofreton sur la
lokon, kie ¸i antaûe staris kaj tuj raportis:
La vundo de l sinjoro adjunkto ne estas dan¸era. Sole
malgranda degrato de la haûto, sed tamen sufiçe dolora&
Sed kiam fine li ekrigardis la arbariston, li ne povis neri-
marki lian nenormalan staton.
Kio estas, sinjoro arbaristo? li demandis kun modera nu-
anco de l zorgemo ekrigardinte al la malantaûo.
Çu nia malgranda paciento ?
Kaj kiam li faris unu paÿon al la malantaûo, li ekvidis la
virinon post la arbaristo.
Pardonu, sinjoro arbaristo! li diris senkulpigante sin. Ni
ne estas solaj& Vi havas ja viziton&
Jes, viziton , ripetis la arbaristo kvazaû en embarasoj.
En tiu momento Evelino mallevis la manojn, per kiuj ÿi
estis kovrinta la viza¸on.
Milena13! ekkriis mallaûtigite la kuracisto kaj rapide aliris
al ÿi.
Çu vi konas Evelinon? demandis mirigite la arbaristo.
13 Milena estas slava baptnomo virina. (Rim. de l trad.)
141
RAKONTOJ
eLIBRO
Evelinon? Ne! respondis la doktoro. xi estas Milena de
mia filo&
De via filo? ripetis la arbaristo estante treege surprizita
kaj ne povante ekregi sin li turnis sin kun pasia severeco al
Evelino:
Malfeliçulino! Çu ci kaûzis ankaû la morton de filo de la
doktoro? Parolu!
Evelino, levi¸inte kun la streço de çiuj siaj fortoj, per la
malklara kaj tamen tremanta voço respondis unue al la dok-
toro:
Mia nomo ne estas Milena, sinjoro doktoro, sed Evelino&
Sole via filo min nomis Milena&
Jes, jes! konsentis la doktoro.
Kaj mi, aldonis Evelino kun la malkura¸a senespero, ne
kaûzis la morton de via filo
Mi scias, mi scias diris la doktoro. Kaj mi scias an-
kaû, kion vi faris por li& Kaj pro tio, li aldonis kun la kor-
tuÿanta dankemo, akceptu por la senekzempla ofero, kiun vi
faris por li en la lastaj tagoj de lia vivo, almenaû nun, kiam ni
neatendite renkontas unu la alian, mian plej sinceran dan-
kon!&
Poste li premis ÿian manon.
Podhradskë kolere rigardis tiun neantaûviditan scenon.
Kiam la doktoro finis la parolon kaj premis la manon de Eve-
lino, la arbaristo ekregante sin cedis unu paÿon.
La kuracisto turnis sin al li.
La severa moÿto la morto sinjoro arbaristo, li diris
kun la akcento de l kortuÿanta peto, pacigas ankaû Ia mala-
mikojn nepacigeblajn. Kaj tial mi esperas, ke ankaû vi, en tiu
çi fatala momento jam pro la infano
142
RAKONTOJ
eLIBRO
Neniam! tondre ekkriis obstine la arbaristo ne atendin-
te, ¸is la kuracisto finos la parolon. La infano estas kaj res-
tos por ÿi mortinta&
Evelino ek¸emis malespere kaj dispremite falis denove sur
la se¸on.
En tiu çi momento la infano sur la lito en la malantaûo
konvulsie ektusis.
Ah, la paciento! rememorigis sin la kuracisto pri sia devo
kaj rapidis en la malautaûon.
Samtempe levi¸is ankaû Evelino kaj elpaÿis post la kuracis-
to.
Halt ! Nek unu paÿon! tondre ekkriis la arbaristo kaj en
la atako de plej forta kolero per la pugno faligis ÿin teren.
Evelino falis, kaj la arbaristo rapidis en la malantaûon, kie
la doktoro starante apud la infanlito rigardis esplore la infa-
non.
Çu eble mi povus, sinjoro doktoro? demandis la arbaristo
kun la servemo de frenezulo:
Ne, ne! respondis la kuracisto kun la imperativa katego-
rieco. Tio ne estas por laikoj! Vi faros pli bone, li aldonis
mallaûtigite, se vi kunigos la pordokurtenojn, por ke la pa-
trino ne vidu la lastan teruran batalon&
La teruran batalon?& Do tamen la lastan batalon! traku-
ris la animon de l arbaristo, kiam li mekanike plenumis la
ordonon de l kuracisto. [ Pobierz całość w formacie PDF ]