[ Pobierz całość w formacie PDF ]
swiadectwo. Gra z samym soba, z jezykiem prowadzona jest po to, aby fakty, ktorych
doswiadcza mogly byc uzyte przeciw Rodzicowi. Tylko choroba, obled, albo samobojstwo
moga miec moc niezaprzeczalnego swiadectwa, ze Dziecko jest ofiara Rodzica.
19. Maska konfliktu.
Uzaleznienie w formie lekomanii, narkomanii czy alkoholizmu jest w przypadkach ostrego
konfliktu Dziecka z Rodzicem maska, oslaniajaca jego przyczyne, przebieg i tresc. Jest to
pierwsza zaslona tego konfliktu. Druga jest choroba psychiczna i samobojstwo. Te graniczne
efekty uzaleznienia - nie sa niczym innym, jak rozgrywka, rozprawa i karta przeznaczenia dla
Rodzica. W przypadku, gdy Rodzic tej gry nie podejmuje, Dziecko wlacza do niej terapeute
(lekarza, wychowawce, duchownego). Cel agresji z Rodzica zostaje przesuniety na jego
reprezentanta lub zastepce. Paradoks polega na tym, ze to oni chca pomoc Dziecku w
przezwyciezeniu uzaleznienia. Ale poniewaz zaslaniaja Rodzica, zdejmujac z niego
odpowiedzialnosc, chroniac od dotkliwej kary, sami sa ukarani. Istnieje wiele przykladow
tego typu zastepczej agresji, ktora mozna uznac za typologiczna.
Oto student, ktory znajduje sie w konflikcie z Rodzicami. Atakowany jest ojciec, a matka
jest usprawiedliwiana. Szuka on pomocy po calej Polsce, u roznych terapeutow
(psychologow, psychiatrow, duchownych). Opowiada im te sama historie o swoim
nieszczesciu, czyli o zlym ojcu. Skarzy sie na to, ze poprzedni terapeuta, u ktorego szukal
pomocy, nie jest dosc dobry, niczym jego ojciec. Musi wiec szukac pomocy gdzie indziej. A
slyszal, ze istnieje ktos tak wybitny jak osoba, u ktorej wlasnie jest. Dobry terapeuta
przyjmuje z wdziecznoscia slowa pozytywnej oceny, stara sie pomoc choremu. Po pewnym
czasie stwierdza, ze Dziecko prowadzi z nim gre. Terapeuta identyfikuje te gre. Wtedy
Dziecko zmienia terapeute, powtarzajac nieustannie swoja gre z Rodzicem. Pewna przewaga
Dziecka polega na tym, ze przybiera ono maske psychotyka. Umie za jej pomoca straszyc
przede wszystkim Rodzica. Warto wiedziec, ze owym Dzieckiem moze byc kazdy np. student
filozofii. Ale przychodzi moment, w ktorym nie mozna zaakceptowac jego gry. Musi sie
dowiedziec, ze jest zdrowy, skoro jest agresywny. Gra w psychotyka musi byc
zdemaskowana, uniewazniona, zerwana. Zdemaskowany jako zdrowy bo agresywny wypada
z terapii. Nie moze jednak zaakceptowac prawdy. Wtedy wraca do domu, w ktorym moze
nadal grac role chorego psychicznie.
20. Diagnoza psychiatryczna.
Diagnoza psychiatryczna moze ulatwic przewlekla gre z Rodzicem. Naznaczanie jest forma
uzalezniania nie tylko chorego Dziecka, ile przede wszystkim chorego Rodzica. Lepiej jest
ujawnic te odpowiedzialnosc po obu stronach. Tym bardziej, ze Dziecko ma klopot w
wyegzekwowaniu chocby czesciowej odpowiedzialnosci od Rodzica. Musi go wiec
postraszyc. Ale strategia, jaka podejmuje jest dla niego samego zabojcza. W omawianym
przypadku psychotyczna gra zostala przedefiniowana i nazwana gra charakteropatyczna.
Diagnoza zostala przesunieta w dol, na poziom zachowan agresywnych. Przez co stala sie
zbyt trywialna, nieoplacalna, pozbawiona mocy. Nie mozna za pomoca takiej diagnozy
walczyc z Rodzicem. Gra zdefiniowana nie na poziomie Dziecka, a na poziomie Doroslego,
czyli na poziomie odpowiedzialnosci za siebie nie pozwala na to.
Walka z Rodzicem, ktora w zastepstwie prowadzi terapeuta moze isc jeszcze dalej. Oto
corka postanowia ukarac ojca za to, ze bardziej kocha brata. Motyw zazdrosci jest tu o tyle
wazny, ze Dziecko jest kobieta, ktora nie chce nia byc. Ubiera sie po mesku, cwiczy meskie
sporty, przygotowuje sie psychologicznie do walki z mezczyzna. Silna tendencja paranoidalna
pozwala jej wyobrazac sobie, ze jest terapeuta wszystkich kobiet, ktore nie chca nimi byc.
Swoja gre z Rodzicem, o bycie mezczyzna, zaczyna od manipulacji cialem: naciecia skory,
wyciecia migdalkow, przebicia blony dziewiczej, az do zabiegow zwiazanych z wycieciem
jajnikow. To wszystko miesza z cwiczeniami karate, narkotyzowaniem, piciem alkoholu i
uwodzeniem mezczyzn. Aby ich nastepnie porzucic i ponizyc. Inicjacja w rytuale walki z
Rodzicem, zwlaszcza ojcem, jest gwalt przez nieznanego mezczyzne.
Rytualy walki z ojcem (mezczyzna) sa oslaniane przez narkomanie. Oslaniaja nie tylko
kazirodczy gwalt, ale i kazirodcze kolizje z kobietami uwiedzionymi (przez ojca lub dziadka,
stryja, wujka, sasiada, itd.). Zgwalcone Dziecko - kobieta, uwodzi teraz psychicznie i
fizycznie inne kobiety, zapadajac nastepnie w amnezje. Twierdzi, ze sama zostala uwiedziona
i zgwalcona. Nie ma nikogo, kto by w jej opowiesciach odegral role pozytywna. Pochlebstwa
latwo zmienia w oskarzenia. Ma potrzebe agresywnego gryzienia i kasania psychologicznego.
Podobnie postepuje z terapeutami, traktujac ich jako reprezentantow Rodzica.
W szczytowym okresie gry z ojcem, odwiedza osrodki terapeyutyczne, rozpoznaje i gdy zna
metode, opuszcza je. Rozdziela swoje ja i nie-ja na to, co wzniosle i czyste i na reszte, ktora
jest brudna i godna pogardy. Ten brud jest argumentem na jej czystosc, toczy gre czystego
Dziecka z nieczystym Rodzicem. Gdy brak juz osrodkow i terapeutow, ktorych mozna
szantazowac usiluje popelnic samobojstwo. Bierze leki, ktore miesza ze srodkami
znieczulajacymi, zaaplikowanymi podczas zabiegu chirurgicznego. Po kilku dniach ostrego
zagrozenia zycia i wielu dniach rekonwalescencji wraca do domu. Szantazuje, zaraza
psychicznie swoja nienawiscia kazdego, kto chce jej pomoc. Spisuje historie swego
uzaleznienia. Sa to teksty pelne oskarzen swiata i rownie pelne uwielbienia dla siebie, swojej
wyjatkowosci.
Dziecko, ktore podejmuje gre psychotyczna, zachowuje patologiczna rownowage miedzy
wlasna slaboscia i niezdolnoscia do konfrontacji z Rodzicem. Konfrontuje sie z nim posrednio
za pomoca zabiego upokarzajacych go i karzacych, za rzeczywiste lub urojone krzywdy. W
patologicznej konfrontacji wzmaga nacisk na Rodzica lub na osobe, ktora go zastepuje.
Ostatecznie podejmuje walke z zamiarem zniszczenia, nie tyle siebie, ile Rodzica. Rodzic
natomiast ma tendencje do zrzucania odpowiedzialnosci za relacje z Dzieckiem na instytucje
spoleczne, medyczne, wychowawcze, ktore definiuja sie jako leczace. Aby zniszczyc Rodzica
trzeba uderzyc w samo centrum, w instytucje leczaca, w mistyfikacje i przemoc. Pokonanie
Rodzica staje sie wiec centrum dlugotrwalej i uporczywej walki Dziecka.
21. Wielka choroba.
Jedna z form tej walki jest mieszanie Rodzica z soba, wciagniecie go we wlasne urojenia.
Jest to odplata Dziecka za to, ze zostalo pomieszane z innymi. Deformacja Rodzica jest kara
za brak bezposredniej komunikacji, za brak milosci i wolnosci. Choroba Dziecka zmusza
Rodzica do znizenia sie do jego poziomu, do stania sie sluga wielkiej choroby malego
zdegenerowanego psychicznie Dziecka. Pasja, z jaka Dziecko identyfikuje sie z choroba i
chce utrzymac status chorego, zbiega sie z pasja Rodzica, ktory pragnie czegos wrecz
przeciwnego. Dziecko czuje sie w ten sposob emocjonalnie dowartosciowane, czuje, ze zyje,
mimo, ze wlasnie umiera. Ten uklad zaleznosci emocjonalnej jest czesto tak silny, ze gdy
udaje sie wyleczenie Dziecka, chorowanie podejmuje Rodzic, po to, aby zachowac
patologiczna rownowage w rodzinie. Rodzic nieswiadomie kontynuuje przymus chorowania,
ktory poprzednio narzucil Dziecku. Od Dziecka przyjmuje ja, jako znak tozsamosci, bez
ktorego traci swoja waznosc i godnosc.
Siegniecie po bron ostateczna, jaka jest samobojstwo, wiaze sie z proba okreslenia
odpowiedzialnosci Rodzica za los Dziecka. Dziecko pragnie uderzyc w Cos lub Kogos, kto
stoi poza lub ponad Rodzicem. Przeniesienie identyfikacji zla ponad wlasnego Rodzica
polega na wciagnieciu w gre psychotyczna - Boga. Mieszanie wlasnego Rodzica z Bogiem
przybiera postac bluzniercza lub pokutna. Dziecko ma pretensje o to, ze Rodzic nie spelnia [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl szkicerysunki.xlx.pl
swiadectwo. Gra z samym soba, z jezykiem prowadzona jest po to, aby fakty, ktorych
doswiadcza mogly byc uzyte przeciw Rodzicowi. Tylko choroba, obled, albo samobojstwo
moga miec moc niezaprzeczalnego swiadectwa, ze Dziecko jest ofiara Rodzica.
19. Maska konfliktu.
Uzaleznienie w formie lekomanii, narkomanii czy alkoholizmu jest w przypadkach ostrego
konfliktu Dziecka z Rodzicem maska, oslaniajaca jego przyczyne, przebieg i tresc. Jest to
pierwsza zaslona tego konfliktu. Druga jest choroba psychiczna i samobojstwo. Te graniczne
efekty uzaleznienia - nie sa niczym innym, jak rozgrywka, rozprawa i karta przeznaczenia dla
Rodzica. W przypadku, gdy Rodzic tej gry nie podejmuje, Dziecko wlacza do niej terapeute
(lekarza, wychowawce, duchownego). Cel agresji z Rodzica zostaje przesuniety na jego
reprezentanta lub zastepce. Paradoks polega na tym, ze to oni chca pomoc Dziecku w
przezwyciezeniu uzaleznienia. Ale poniewaz zaslaniaja Rodzica, zdejmujac z niego
odpowiedzialnosc, chroniac od dotkliwej kary, sami sa ukarani. Istnieje wiele przykladow
tego typu zastepczej agresji, ktora mozna uznac za typologiczna.
Oto student, ktory znajduje sie w konflikcie z Rodzicami. Atakowany jest ojciec, a matka
jest usprawiedliwiana. Szuka on pomocy po calej Polsce, u roznych terapeutow
(psychologow, psychiatrow, duchownych). Opowiada im te sama historie o swoim
nieszczesciu, czyli o zlym ojcu. Skarzy sie na to, ze poprzedni terapeuta, u ktorego szukal
pomocy, nie jest dosc dobry, niczym jego ojciec. Musi wiec szukac pomocy gdzie indziej. A
slyszal, ze istnieje ktos tak wybitny jak osoba, u ktorej wlasnie jest. Dobry terapeuta
przyjmuje z wdziecznoscia slowa pozytywnej oceny, stara sie pomoc choremu. Po pewnym
czasie stwierdza, ze Dziecko prowadzi z nim gre. Terapeuta identyfikuje te gre. Wtedy
Dziecko zmienia terapeute, powtarzajac nieustannie swoja gre z Rodzicem. Pewna przewaga
Dziecka polega na tym, ze przybiera ono maske psychotyka. Umie za jej pomoca straszyc
przede wszystkim Rodzica. Warto wiedziec, ze owym Dzieckiem moze byc kazdy np. student
filozofii. Ale przychodzi moment, w ktorym nie mozna zaakceptowac jego gry. Musi sie
dowiedziec, ze jest zdrowy, skoro jest agresywny. Gra w psychotyka musi byc
zdemaskowana, uniewazniona, zerwana. Zdemaskowany jako zdrowy bo agresywny wypada
z terapii. Nie moze jednak zaakceptowac prawdy. Wtedy wraca do domu, w ktorym moze
nadal grac role chorego psychicznie.
20. Diagnoza psychiatryczna.
Diagnoza psychiatryczna moze ulatwic przewlekla gre z Rodzicem. Naznaczanie jest forma
uzalezniania nie tylko chorego Dziecka, ile przede wszystkim chorego Rodzica. Lepiej jest
ujawnic te odpowiedzialnosc po obu stronach. Tym bardziej, ze Dziecko ma klopot w
wyegzekwowaniu chocby czesciowej odpowiedzialnosci od Rodzica. Musi go wiec
postraszyc. Ale strategia, jaka podejmuje jest dla niego samego zabojcza. W omawianym
przypadku psychotyczna gra zostala przedefiniowana i nazwana gra charakteropatyczna.
Diagnoza zostala przesunieta w dol, na poziom zachowan agresywnych. Przez co stala sie
zbyt trywialna, nieoplacalna, pozbawiona mocy. Nie mozna za pomoca takiej diagnozy
walczyc z Rodzicem. Gra zdefiniowana nie na poziomie Dziecka, a na poziomie Doroslego,
czyli na poziomie odpowiedzialnosci za siebie nie pozwala na to.
Walka z Rodzicem, ktora w zastepstwie prowadzi terapeuta moze isc jeszcze dalej. Oto
corka postanowia ukarac ojca za to, ze bardziej kocha brata. Motyw zazdrosci jest tu o tyle
wazny, ze Dziecko jest kobieta, ktora nie chce nia byc. Ubiera sie po mesku, cwiczy meskie
sporty, przygotowuje sie psychologicznie do walki z mezczyzna. Silna tendencja paranoidalna
pozwala jej wyobrazac sobie, ze jest terapeuta wszystkich kobiet, ktore nie chca nimi byc.
Swoja gre z Rodzicem, o bycie mezczyzna, zaczyna od manipulacji cialem: naciecia skory,
wyciecia migdalkow, przebicia blony dziewiczej, az do zabiegow zwiazanych z wycieciem
jajnikow. To wszystko miesza z cwiczeniami karate, narkotyzowaniem, piciem alkoholu i
uwodzeniem mezczyzn. Aby ich nastepnie porzucic i ponizyc. Inicjacja w rytuale walki z
Rodzicem, zwlaszcza ojcem, jest gwalt przez nieznanego mezczyzne.
Rytualy walki z ojcem (mezczyzna) sa oslaniane przez narkomanie. Oslaniaja nie tylko
kazirodczy gwalt, ale i kazirodcze kolizje z kobietami uwiedzionymi (przez ojca lub dziadka,
stryja, wujka, sasiada, itd.). Zgwalcone Dziecko - kobieta, uwodzi teraz psychicznie i
fizycznie inne kobiety, zapadajac nastepnie w amnezje. Twierdzi, ze sama zostala uwiedziona
i zgwalcona. Nie ma nikogo, kto by w jej opowiesciach odegral role pozytywna. Pochlebstwa
latwo zmienia w oskarzenia. Ma potrzebe agresywnego gryzienia i kasania psychologicznego.
Podobnie postepuje z terapeutami, traktujac ich jako reprezentantow Rodzica.
W szczytowym okresie gry z ojcem, odwiedza osrodki terapeyutyczne, rozpoznaje i gdy zna
metode, opuszcza je. Rozdziela swoje ja i nie-ja na to, co wzniosle i czyste i na reszte, ktora
jest brudna i godna pogardy. Ten brud jest argumentem na jej czystosc, toczy gre czystego
Dziecka z nieczystym Rodzicem. Gdy brak juz osrodkow i terapeutow, ktorych mozna
szantazowac usiluje popelnic samobojstwo. Bierze leki, ktore miesza ze srodkami
znieczulajacymi, zaaplikowanymi podczas zabiegu chirurgicznego. Po kilku dniach ostrego
zagrozenia zycia i wielu dniach rekonwalescencji wraca do domu. Szantazuje, zaraza
psychicznie swoja nienawiscia kazdego, kto chce jej pomoc. Spisuje historie swego
uzaleznienia. Sa to teksty pelne oskarzen swiata i rownie pelne uwielbienia dla siebie, swojej
wyjatkowosci.
Dziecko, ktore podejmuje gre psychotyczna, zachowuje patologiczna rownowage miedzy
wlasna slaboscia i niezdolnoscia do konfrontacji z Rodzicem. Konfrontuje sie z nim posrednio
za pomoca zabiego upokarzajacych go i karzacych, za rzeczywiste lub urojone krzywdy. W
patologicznej konfrontacji wzmaga nacisk na Rodzica lub na osobe, ktora go zastepuje.
Ostatecznie podejmuje walke z zamiarem zniszczenia, nie tyle siebie, ile Rodzica. Rodzic
natomiast ma tendencje do zrzucania odpowiedzialnosci za relacje z Dzieckiem na instytucje
spoleczne, medyczne, wychowawcze, ktore definiuja sie jako leczace. Aby zniszczyc Rodzica
trzeba uderzyc w samo centrum, w instytucje leczaca, w mistyfikacje i przemoc. Pokonanie
Rodzica staje sie wiec centrum dlugotrwalej i uporczywej walki Dziecka.
21. Wielka choroba.
Jedna z form tej walki jest mieszanie Rodzica z soba, wciagniecie go we wlasne urojenia.
Jest to odplata Dziecka za to, ze zostalo pomieszane z innymi. Deformacja Rodzica jest kara
za brak bezposredniej komunikacji, za brak milosci i wolnosci. Choroba Dziecka zmusza
Rodzica do znizenia sie do jego poziomu, do stania sie sluga wielkiej choroby malego
zdegenerowanego psychicznie Dziecka. Pasja, z jaka Dziecko identyfikuje sie z choroba i
chce utrzymac status chorego, zbiega sie z pasja Rodzica, ktory pragnie czegos wrecz
przeciwnego. Dziecko czuje sie w ten sposob emocjonalnie dowartosciowane, czuje, ze zyje,
mimo, ze wlasnie umiera. Ten uklad zaleznosci emocjonalnej jest czesto tak silny, ze gdy
udaje sie wyleczenie Dziecka, chorowanie podejmuje Rodzic, po to, aby zachowac
patologiczna rownowage w rodzinie. Rodzic nieswiadomie kontynuuje przymus chorowania,
ktory poprzednio narzucil Dziecku. Od Dziecka przyjmuje ja, jako znak tozsamosci, bez
ktorego traci swoja waznosc i godnosc.
Siegniecie po bron ostateczna, jaka jest samobojstwo, wiaze sie z proba okreslenia
odpowiedzialnosci Rodzica za los Dziecka. Dziecko pragnie uderzyc w Cos lub Kogos, kto
stoi poza lub ponad Rodzicem. Przeniesienie identyfikacji zla ponad wlasnego Rodzica
polega na wciagnieciu w gre psychotyczna - Boga. Mieszanie wlasnego Rodzica z Bogiem
przybiera postac bluzniercza lub pokutna. Dziecko ma pretensje o to, ze Rodzic nie spelnia [ Pobierz całość w formacie PDF ]